تو رفتی

چشم در راهی که آخرین بار برای همیشه بدون خداحافظی در آن پای گذاشتی و رفتی دوخته

بودم.

جاده ای که آغازش من بودم و پایانش خورشید ارغوانی رنگ.

امروز که به آن جاده و خورشید می نگرم دیروز به یادم می آید.

دیروزی که زمزمه ی کوچ سر دادی و رفتی.

راستی یادت هست چگونه رفتی ؟؟ و چرا رفتی ؟؟

مگر من چه کرده بودم؟؟

آن روزها من در طلب یک لقمه نان از سفره ی عشقت گداگونه به خانه ات روی آورده بودم.

چرا که تو را در سخاوت عشق بیتا میدانستم ولی افسوس !

در به رویم نگشودی .

خدایا مگر من چه کردم که اینگونه از دست او دنیای دردم؟؟

من که زندگی را با تو خواستم فقط با تو .

من اشک میریختم که برگردی تو میخندیدی به من که برگردم !

من میسوختم و تو میسوزاندی .

تو رفتی آنقدر که در انتهای جاده همراه خورشید غروب کردی و رفتی ...!

رفتی...! رفتی ...!